coffiedd

Yağmurun ıslattığı yolların en tenhalarında bir başıma yürürken,zihnimin en ücra köşesinde dahi bir hatıra varolduğunun farkına varıp daha ne kadar derine gidebiliceğimi öğrenmek uğruna gözlerimi kapatıp odaklandım ve en sonunda yine bir hiç olduğumu anladığımda yüzümde hissettiğim gözyaşlarımın yağmura karışıp görünen tüm duygularımın yok olmasıyla karşıdan rasgele gelecek bir insanın yüzüme baktığında üzüntümü anlayamayacak olması acıma acı katarken,bu boş sokakların,aniden ayağıma takılıp düşmeme neden olan taşı farkedince aslında dolu olduğunu görmemle birlikte tüm duygusallığımı kenara bırakıp yaşadığımız bu saçma hayata karşı bir öfke kusmamın ardından gözlerimi tekrar açtım ve zihnimde her ne varsa bana faydası olmadığını anlayıp,üzerime dikilmiş onlarca gözü görmezden gelerek döküntü evime gittim ve kanepeye uzanıp gözlerimi tekrar kapattım.

Binaların arasından geçen soğuk ve sert rüzgar yüzüne çarparken, kısılmış gözlerinin tek gördüğü karanlık , bomboş bir sokaktı. Çatlaklarla dolu elleri, iki bacağının arasına sıkışmış, ısınmaya çalışıyordu. Üstünde eskimiş,haki renk uzun bir palto vardı. Paltonun kimi kısımları yırtılmış, kimi kısımları kirlenmişti fakat bunu dert edecek durumda değildi. Bir süre oturduktan sonra ayağa kalktı ve yol boyunca ilerlemeye başladı. Uzun pantolon paçaları arada bir ayağına takılıyor, aksayan sağ bacağı ise onu iyice yavaşlatıyordu. Arada bir önüne bakıyor sonra tekrar kafasını eğip yoluna devam ediyordu. Sokağın bitiminde yol ikiye ayrılıyordu. Uzun siyah sakallarını kaşırken bir sağa bir sola baktı. Sonra sola döndü ve yoluna tekrar devam etti. Bir kaç metrede bir gölgesi önüne düşüyor sonra kayboluyordu. O ise dalgın bir şekilde bunu izliyordu. Sokağı henüz yarılamıştı ki bir şeye çarpmamak için önüne baktığı sırada ilerideki , yanmayan bir sokak lambasının altında kaldırımda yatan bi