Defterimden Eskizler|1

Yazan:
Zihninin, etrafındaki dünyaya belki bir süreliğine belki sonsuza kadar çektiği taş duvarların arasında ne düşünüyordu bilmiyorum ama suratındaki ifade korkunun ve pişmanlığın eline düştüğünün bir tanığıydı. Yağmurun ıslattığı saçları tel tel yüzüne düşerken burnunu kıvırırcasına bir hareketle muhtemel kaşıntısından kurtulmaya  çalıştığı bariz belli oluyordu. Ama tenezzül edip ellerini, üstüne oturduğu ıslak taş betondan kaldırmıyordu. Ayaklarını uzattığı yerde çimler, ara ara da ayrık otları boy gösteriyordu.
Yaklaşık bir metre sağında evin bahçesi ile sokağın arasına girmiş demir çitler yer alıyordu. Üzerindeki yeşil boya kalkmaya başlamış, açık kalan kısımları paslanmıştı. Giriş kapısı alçaktı. Normal bir insan bile eğilmeden geçemezdi...

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Mini Belgesel | Karıncalar

Yazan:
  Kaynakça Videolar ve ses kaydı şahsıma aittir.  Video düzenlemesi InShot programında yapılmıştır.  Arka plan müziği; Chopin Nocturne Op. 9 No. 2 İçeriklerimiz üzerinde telif hakkı olduğunu düşünüyorsanız bize instagram sayfamızdan mesaj yolu ile ulaşabilirsiniz. 
Devamı

Yükseliş | Önizleme

Yazan:
Resim
Tek bir kelime etmeden geveledi anlamsız sözcükleri ardı ardına sıralayarak. Konuşmayı pek beceremezdi, bu sebepten olacak ki kimseye izah edemezdi bu durumunu. En özensiz hazırlanmış bir cevabı bile hak etmeyecek insanlara karşı oldukça sabırlı davranıyor, onlara karşı içindeki tüm iyi niyetini kullanarak bir izah girişiminde bulunuyordu. Fakat sarf ettiği onca kelimeye karşılık aldığı tek şey karşısındaki kişilerin ona bakan boş boş suratları, kimi zaman ise bu boş suratlardan çıkan, üzerinde düşünülmeden kurulmuş birkaç cümleden ibaret oluyordu. Umursamamazlık edip hayatına devam edemiyordu. İçinde bir yerlerde insanların değişebileceğine dair filizlenen güçlü bir inanç yatıyordu. Ama onları değiştirmenin yolunun konuşmak değil, bir şeyleri göstererek fark etmelerini sağlamak olduğunu biraz zaman da alsa anlamaya başlamıştı...
Devamı

Solmuş Serenat

Yazan:
Resim
Dalgın bir şekilde pencereden, dışarıda batmakta olan güneşi ve bu aydınlık şehrin yerini yavaş yavaş zifiri bir karanlığa bırakmasını seyrediyordum, o, kapıdan içeriye girip de bütün dikkatimi kendi üzerine çekene kadar. Uzun zamandır hissetmediğim bir duygu,onu gördüğümde beliriverdi kalbimin tozlu kalmış bir yerlerinde. Yüzüne dikkatle baktığımda, kendimi kötü hissettiğim gecelerde kafamı kaldırıp baktığım anda bana umut veren ay gibi, teni, gözleri, yalnız o güzel gözlerinin altındaki karanlık kalmış tarafı hariç her yeri ışıldıyordu. Güldüğü zaman oluşan ve o ciddi ifadelerle kaplı suratının yerini alan samimi bir yüz ifadesi uçarken kanatlarını saklamaya çalışan bir melek gibi tüm saflığını ele veriyordu. Ufak ve kusursuz burnuyla aldığı derin nefesi kelimelere dökerken ağzından çıkardığı her ses sanki bir bestenin notalarını oluşturuyordu ve onu konuşurken dinlemek bir opera salonunda en sevdiğim sanatçının en sevdiğim eserini gözlerimi kapatıp dinlemek gibiydi yani huzur veri
Devamı