coffiedd

… o an nefret etti yaşadığı hayattan. O an ölmek istedi o genç. Yıllarca taktığı maskesini fırlattı yüzünden. Kıyafetlerini de yırtıp attı bir köşeye. Yalın ayak yürümeye başladı hiçliğin ortasında. Bu hiçlik ona samimi gelmişti. Yüzünde bir tebessüm oluştu. Gerçekti bu seferki. Gece boyu yürüdü. Yıldızları ilk kez görür gibi şaşkınlıkla baktı onlara, ve ardından güneş doğdu. İlk kez sıcaklığını hissetti teninde güneşin. Bir süre daha yürümeye devam etti, ve artık sona geldiğini hissetti. Tek bir adım atması yeterliydi. Tek bir adım sonra kurtulacağına dair bir inanç ateş gibi körüklenmişti içinde. Ama önce durdu. Boynundaki ipi de çıkarıp attı son olarak. Artık tam anlamıyla çırılçıplak ve özgürdü. Ardında bıraktığı her şeyden arınmış, tüm bağlarını koparmıştı ve artık sadece önünde bir bilinmez kalmıştı. O, bu riski de aldı ve son adımı da attı.. Bir anda göz kapakları açıldı. Hiçbir şey göremiyordu. Her yer kapkaranlıktı. Yapmaya çalıştı, ama yapamadı. Bu karanlığa kalbi dayanmıyord

  Kaynakça Videolar ve ses kaydı şahsıma aittir.  Video düzenlemesi InShot programında yapılmıştır.  Arka plan müziği; Chopin Nocturne Op. 9 No. 2 İçeriklerimiz üzerinde telif hakkı olduğunu düşünüyorsanız bize instagram sayfamızdan mesaj yolu ile ulaşabilirsiniz. 

Hapishane kapısından girip, hücreme sokulup da karnıma bir yumruk yiyene kadar her şey çok hızlı gelişmişti. Bu yediğim yumruğun sebebini inanın ben de bilmiyorum. Belki de koğuş görevlisinin buradaki bir suçludan( kanımca hapislerde çürüyen tonla masum beden var) farklı bir hayat yaşamıyor olduğu gerçeğini fark etmesi onda bir hazımsızlık duygusu oluşturmuştu ve bu duygu, onun kendini beğenmişliğiyle birleşip böyle bir öfkeye dönüşmüştü. Bilemiyorum. Ama çok iyi bildiğim bir şey var, o da çoğu insanın perdenin arkasına bakmaması. Kimi zaman unuturlar, kimi zamansa görmezden gelirler. Çünkü bu tozlu yer onların en büyük korkularıyla kaplıdır. Gerçeklerle. Benim zoruma gidense(aslında öfkelenmiyorum buna, sadece gülüyorum bilmiyorum belkide sinirimden gülüyorumdur), bir insanın dört duvar içinde mi yoksa dışarıda görünmez bir zincirle mi özgürlüğünün alınacağına işte bu insanların karar vermesi. Her neyse. Karnımdaki acının sebebi o aptal koridorda ilerlerken sadece ayak seslerini duyab

Son zamanlarda hayatı iyice içine kapanık bir hâl almaya başlamıştı. Geçmişin pençesinden kurtulmak için kendine yepyeni bir sayfa açmaya karar vermiş,yaşadığı yeri değiştirmiş, tüm mal varlığını bir kenarda bırakmış, geriye bir tek unutamadığı anıları kalmıştı. Taşındığı şehir pek kalabalık değildi. Kendisi, şehrin merkezine yakın bir taşra kasabasında kalıyordu. Geçimini oradaki yerli insanların işlerine yardım ederek sağlıyordu. Görünürde durumu iyiydi. Ama içinde bir türlü durduramadığı bir fırtına vardı... Sıkıcı geçen bir günün ardından evinin yolunu tuttu. Patika yola girmeden önce yolun kenarındaki bir bakkalın önündeki gazeteler dikkatini çekti. İçlerinde en popüler olanlarından bir tanesini satın aldı. Gazeteyi ikiye katladı ve patika yola sapıp evine gitti. Evin ahşap kapısının önüne geldiğinde pantolonunun sol cebine elini attı ve şöyle bir yokladıktan sonra cebinden evin anahtarını çıkardı ve kapıyı açtı. Kapı aralandığında içeri doğru giren güneş rastgele bir noktayı

Hayatı boyunca bu kadar zor bir ikilemde kalmamıştı. Bir bedene sıkışmış iki farklı insandan hangisinin gerçek olduğunu bir türlü ayırt edemiyordu. "İyi" ve "kötü" kavramlarının arasındaki bu derin uçurumda düşmeden önceki son saniyelerini yaşıyor gibi hissediyordu. Korkuyordu. Yakında kendi kendine çelişip de o iki farklı insanı seven iki farklı kişiliğe bölünmesi düşüncesi onu korkutuyordu. Karşısındaki kişiyi öyle savurup başından da atamazdı. Böyle yapabileceği biri değildi o. Hayatın böyle zalimce bir eşleşme yapabileceğini nereden bilebilirdi ki. O zamanlar bedeni olmayan masum bir ruhtu ne de olsa. Eğer bir seçim şansı sunsalardı, böyle bir hata yapmayacağından adı kadar emindi. Bunu hata olarak görüyordu çünkü zayıf bir insanın omuzlarına taşıyamayacağı bir yük bindirmenin mantıklı bir tarafını bulamıyordu...

Dalgın bir şekilde pencereden, dışarıda batmakta olan güneşi ve bu aydınlık şehrin yerini yavaş yavaş zifiri bir karanlığa bırakmasını seyrediyordum, o, kapıdan içeriye girip de bütün dikkatimi kendi üzerine çekene kadar. Uzun zamandır hissetmediğim bir duygu,onu gördüğümde beliriverdi kalbimin tozlu kalmış bir yerlerinde. Yüzüne dikkatle baktığımda, kendimi kötü hissettiğim gecelerde kafamı kaldırıp baktığım anda bana umut veren ay gibi, teni, gözleri, yalnız o güzel gözlerinin altındaki karanlık kalmış tarafı hariç her yeri ışıldıyordu. Güldüğü zaman oluşan ve o ciddi ifadelerle kaplı suratının yerini alan samimi bir yüz ifadesi uçarken kanatlarını saklamaya çalışan bir melek gibi tüm saflığını ele veriyordu. Ufak ve kusursuz burnuyla aldığı derin nefesi kelimelere dökerken ağzından çıkardığı her ses sanki bir bestenin notalarını oluşturuyordu ve onu konuşurken dinlemek bir opera salonunda en sevdiğim sanatçının en sevdiğim eserini gözlerimi kapatıp dinlemek gibiydi yani huzur veri